در بررسی طرح یاد شده و بویژه بررسی جزئیات آن
شاهد بودیم که مخالفان بیش از 200 پیشنهاد مطرح کرده بودند. 200 پیشنهاد
برای طرحی با 5- 4 ماده به هیچ وجه طبیعی نیست و نشان از آن دارد که برخی
همکاران ما برنامه و هدفی خاص را دنبال میکردند. بر اساس آیین نامه برای
بررسی هر پیشنهاد علاوه بر پیشنهاد دهنده یک موافق و مخالف باید صحبت کند و
سپس رأیگیری شود. حالا تصور کنید که بررسی 200 پیشنهاد با این کیفیت چه
وقتی از مجلس را به خود اختصاص میداد و بیراه نیست که گفته شود در آن صورت
بررسی برجام چه بسا به مجلس دهم هم نمیرسید. با وجود این همکاران ما که
انتقاداتی نسبت به توافق هستهای داشتند نقطه نظراتشان را بیان کرده بودند و
افکار عمومی هم در جریان موضعگیری آنها قرار گرفت. بنابراین حقی از کسی در
مجلس ضایع نشده است. نکته مهمتر اینکه مبنای تصویب در پارلمان رأی اکثریت
است. عدد و رقم تعیین کننده تصمیمات مهم در مجلس است. این مناسبات هم بر
گرفته از قانون اساسی به عنوان میثاق ملی است که شرح وظایف و اختیارات هر
کدام از قوا را تعیین کرده است. قانونگذار آنقدر نسبت به جایگاه مجلس
اهتمام داشته که مقرر کرده است تا دو سوم نمایندگان حضور نداشته باشند
اصلاً جلسات رسمیت نمییابد. اقلیت و اکثریت هم از دل همین عدد و رقم هاست
که شکل میگیرد. آنچه مشخص است طرح مورد انتقاد با رأی قابل توجه اکثریت
تصویب شده و مورد تأیید شورای نگهبان هم قرار گرفته است. مهر تأیید شورای
نگهبان خود نیز نشانگر آن است که اکثریت همکاران من در مجلس در بررسی طرح
یاد شده همه زوایا و جوانب را در نظر داشته و مهمتر اینکه در راستای خواست و
مطالبه مردم حرکت کردند.
نمایندگان محترم حق اظهار مخالفت دارند کما اینکه در بیان این مخالفت دریغ
نکردند و گاه از شیوههای نامتعارف هم بهره بردند که در جای خود قابل تأمل
است. اما ملاک، رأی اکثریت است و حالا همه ما باید در مسیر اجرای مصوبه
مجلس که تبدیل به قانون شده است، کوشا باشیم. زیر سؤال بردن اصل پذیرفته و
قانونی اقلیت و اکثریت در حقیقت به معنای زیر سؤال بردن جایگاه مجلس است که
اگر این اتفاق رخ دهد اصطلاحاً سنگ روی سنگ بند نمیشود.
به هر حال آنچه در روزهای اخیر به چشم می خورد بازی خطرناکی است که جمعی
با اعتبار و مشروعیت مجلس آغاز کرده اند، غافل از اینکه به چالش کشیدن
جایگاه رفیع مجلس مصداق نشستن بر شاخه و بریدن بنیان نهال حکومت است.
1717
نظر شما